Blog

Leven in de brouwerij

Al een tijd lang koester ik een wens. Ik droom er zelfs over. Terwijl ik onderweg ben naar Zuid-Tirol, stel ik mezelf de vraag ‘als ik het ultieme vakantiegevoel beleef, wat is dan dat gevoel’? In die droom zie ik een lieflijk landschap, gekenmerkt door een alpenweide met prachtige vergezichten. In de verte zie ik de terra kleuren en grilligheden die de Dolomieten zo herkenbaar maken. Om me heen grazen koeien, geiten en schapen en lopen paarden in de wei. De mix van naald- en loofbomen geven het landschap een bijzonder gezicht die, vooral in de herfst, een onuitwisbare indruk achterlaten. Het groener dan groen van de Dennenboom naalden. De ontelbare goud gele bladeren van kastanje- en beukenbomen. En de oranje gekleurde naalden van de Lariks vormen samen een decor die het je heel eenvoudig maken om een momentje mindfulness te beoefenen.

Zet de tijd maar stil

Terwijl ik op een terras plaatsneem, voel ik de aangename warmte van het najaarszonnetje. Wat een heerlijk moment om even niets te doen. Nou ja nietsdoen, dat blijft altijd wel een uitdaging voor mij. Geholpen door het moment van de dag. De kleine wijzer van de klok staat tussen de twaalf en de één en de grote wijzer wijst naar de negen. Bestel ik een salade: “Burrata con cuore di boeu oftewel ‘buffalo mozzarella met carpaccio van de cuore di boeu tomaat’. En vergezeld door een glas Weissburgunder geniet ik voor m’n gevoel eindeloos van een heerlijke zondagse lunch. Zie je het voor je? Eind oktober, buiten op een klein terras. De thermometer tikt me gemak de drieëntwintig graden aan… Vrolijke blikken links en rechts van me en conversaties met veel gelach, walsende glazen en hier en daar wat gesmak tijdens het nuttige van de lunch. Ach dat neem ik op de koop toe, want ik zie de mensen genieten met elkaar. Ik zeg tegen mezelf ‘welkom in Zuid-Tirol’ en zet de tijd maar even stil, de rest van de middag.

Ötztaler Hochalpenstraße

Ik keer met m’n gedachte even terug naar gisteren en de vroege morgen momenten vanochtend. Na de 798 kilometers op de snelweg, gisteren, neem ik me vandaag voor om de snelweg over de Brennerpas te vermijden en via een prachtige bergroute mijn bestemming in Italië te bereiken. Jaren geleden, ik was toen op de motor, heb ik al eens de Timmelsjoch Hochalpenstraße gereden. Op het hoogste punt passeerde ik toen, hartje zomer, een sneeuwwal van wel 2½ meter hoog. Dat zal ik dit keer niet aantreffen. Maar wat zal ik hier en daar nog herkennen? En wat is de traktatie als ik het Timmelsjoch straks bereik? Na een koffiestop aan het begin van het Ötztal begin ik aan de route die bekend staat om haar vele oh en wow. Op dat moment weet ik nog niet wat me te wachten staat.

Wintersport herinneringen komen naar boven als ik door Sölden rij. Inmiddels is het dorp een lang lint met veel meer hotels en winkels en oogt het een heel stuk moderner. In een flits zie ik aan de linkerkant Hotel Central liggen. In de jaren 80 verbleef ik daar tijdens een van mijn eerste wintersport vakanties. De statige blik vanaf de weg met een prachtige park voor het hotel is helaas verleden tijd. Verscholen tussen andere accommodaties in … Ook dat is moderniseren.

Timmelsjoch/Passo di Rombo

De bewolking voorspelt niet veel goeds als mijn blik de bergweg naar boven volgt, in de richting van Obergurgl en Hochgurgl. Maar wat een beleving op deze vroege zondagmorgen. Geen andere weggebruikers, donkere wolken, een onheilspellende lucht. Stilte. Dit heeft ook wel wat.

Ik werp nog een blik in de richting van het Ötztal waar een flauw zonnetje te zien is boven de Rettenbach gletsjer. Vlak daarna passeer ik, bijna onopgemerkt, het hoogste punt, de Timmelsjoch, op 2509 meter. Het Rasthaus Timmelsjoch is gesloten. Prachtige vergezichten, of een zonnetje zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Met een zicht van ’nog geen hand voor ogen’ rij ik stapvoets door elke haarspeldbocht. Met af en toe een gele koplamp van een tegenligger lijkt het eindeloos te duren, voordat ik het dal in Italië inrij, in de richting van Meran.

Na Moos in Passeier, een klein dorpje, gehuld in mistflarden Bereik ik even later Sankt Leonard in Passeier. Ineens is er meer zicht en ziet de omgeving er al meteen een stuk lieflijker uit. Hoogste tijd voor een kop koffie bedenk ik me. Dus sla ik links af het dorpje in, op zoek naar een gasthof, of konditorei.

Sankt Leonard in Passeier

In het dorpje is het een komen en gaan van voetgangers e automobilisten. En terwijl ik in het centrum een gasthof passeer zie ik aan de linkerkant van de weg nog net één parkeerplek. De gezellige drukte valt direct op. Mensen zitten hier buiten op het terras alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat bij amper 15 graden. Heerlijk dat ‘buiten leven gevoel’. Dat is toch wel een verschil met Nederland. Ik ben pas 2 dagen op reis en het voelt nu al veel langer.

Zondagse folklore

Met een smile van oor tot oor, nader ik Meran. Daar straks reed ik nog in de mist, terwijl nu links en rechts van de weg de Palmbomen voor een zomerse aanblik zorgen. Ineens is de kou uit mijn lijf verdwenen en voel ik een Mediterraans sfeertje opkomen. Hier ga ik even pauzeren. De auto parkeer ik in de garage onder Therme Meran. En neem uitgangsdeur naar het centrum en ineens sta ik in een andere wereld. Met rechts van me Hotel Therme Meran en links op het plein dansen echtparen, geheel in Tiroler stijl, begeleid door een accordeonist. Ik ben nog maar net in Zuid-Tirol, of de herkenbare klanken komen me al tegemoet. Je kan het mooi vinden of niet. Over smaak valt niet te twisten, maar vrolijk klinkt het wel. Als dit een voorbode is voor mijn verblijf in Zuid-Tirol: een ongedwongen, gemoedelijke, gezellige en authentieke sfeer? Nou dan klinkt het mij als ‘muziek in mijn oren’.

Bestemming bereikt

Midden in het centrum van Lana, zegt mijn navigatie “bestemming bereikt”. Ah fijn, met eigen parkeervoorziening. Ik stap uit en zie met grote letters Landhaus am Gries op de witte gevel. Eerste indruk? Een fris, modern pand, alsof het hagelnieuw is. De geur van hout komt me tegemoet terwijl ik de receptie betreed. Oh houten decoraties, mooi meubilair. Smaakvol.

Gastvrouw, Franziska, een jonge charmante vrouw, heet me van harte welkom. En voordat ze me naar m’n appartement begeleid verteld ze het een en ander over de directe omgeving. Over leuke restaurantjes. De lekkerste bakker van de omgeving. En over de kabelbaan, die zich op loopafstand bevindt, naar het Vigiljoch. Oh het voelt nu al goed. Als ik het appartement betreed, dat uitzicht heeft op het dal en de Dolomieten, valt er een rust over me heen. Het is ruim, licht en de inrichting is een mix van modern en landelijk, precies naar mijn smaak: stijlvol én knus, voorzien van natuurlijke (houten) elementen.

Nog vol van oh en wow pak ik mijn spullen uit en even later sta ik weer buiten om Lana te verkennen. Het eerste wat ik doe is mezelf trakteren op een lunch, op een terrasje in het heerlijke zonnetje.

“Naturlich echt wie damals”

De volgende dag besluit ik de auto te laten staan en loop ik via het centrum naar de kabelbaan. Na vijf minuten bereik ik het dalstation vanwaar de ‘Seilbahn’ mij naar het bergstation (stazione funivia) op 1486m brengt. Oh, ik kijk een beetje bedenkelijk als ik mijn kaartje tegen het toegangspoortje houd en de berglift zie. Het is net een gondel uit een oude James Bond film. Samen met nog drieëntwintig andere enthousiastelingen stap ik in. Het zal vast goed komen. En ja hoor, in luttele minuten zoeft de gondel naar boven. Het landschap onder me, met de wijnranken en de berghellingen worden als maar kleiner en kleiner. En even later zie ik achter de berghellingen, in de verte, de Dolomieten in beeld. Deze gondelrit ,met een sprookjesachtige blik op de omgeving, is op zich al de moeite waard.

Op het bergstation besluit ik direct de volgende lift, naar het eindstation, te pakken. Als ik de lift zie, schiet ik in de lach. Ha ha, nu gaan we wel heel ver terug in de tijd. Heb je even, zeg ik lachend tegen mezelf, als ik in een eenpersoons stoeltjeslift stap. Vergezeld door een heerlijk zonnetje, overal waar ik kijk prachtige herfstkleuren en met een blauwe hemel zweef ik een goed kwartier door de lucht. Voor mij is dit de beste mindfulness ‘app’ allertijden.

De ‘Sessellift’ brengt me naar het eindpunt bij ‘Gasthaus Sessellift am Vigiljoch’ op 1814m. Daar aangekomen ga ik eerst onwijs van het uitzicht genieten en laat ik me ‘hausgemachte bratwurst’ uit de Südtiroler keuken goed smaken.

St Vigilius Kirchl

Vanaf het Gasthaus zijn ontelbare wandelmogelijkheden. Op de ‘wanderkarte_Vigiljoch’ tel ik er al 15. Maar aangezien ik niet de hele dag de tijd heb, besluit ik naar het kerkje “St. Vigilius Kirchl” te lopen (en weer terug). In iets minder dan een uur arriveer ik weer bij de nostalgische stoeltjeslift. Voldaan keer ik weer terug naar de bewoonde wereld in Lana. Ik werp nog één keer een blik op het wandelkaart. Alsof ik in gedachte denk, welke wandeling ga ik hier de volgende keer ondernemen? Dan pas valt het me op dat de gondellift dateert uit 1912. Oh ik was dus echt even terug in de tijd, in een historisch James Bond scène.

De kortste én mooiste

Een van de mooiste autoroutes in deze streek is die van Jenesien naar Hafling (in het Italiaans: Avelengo). Neem er absoluut de hele dag de tijd voor. Het ligt niet aan de afstand, die is slechts 30km! De prachtige route begint al in Bozen/Bolzano. Vandaaruit neem ik een slingerweg naar boven richting Jenesien. Jammer dat ik weinig parkeergelegenheid tegenkom. Hier begint het al dat je wel om de paar minuten wilt stoppen.

Nog voordat ik Jenesien bereik passeer ik een paar ‘logeren bij de boer’ accommodaties (urlaub af dem Bauernhof) en gegarandeerd dat je in deze streek naast koeien, ook paarden aantreft. Hier, op dit weideplateau kent de Haflinger zijn oorsprong. In deze streek is het ras in 1874 ontstaan. Als 10-jarig meisje mocht ik vroeger op paardrijles. Dus je snapt wel wat mij naar deze streek brengt. Niet alleen de bergen, de natuur, of dit weideplateau…

Gastvrij onthaal

Het weideplateau nodigt uit om te onthaasten. Overal tref je prachtige vergezichten aan. Wandel mogelijkheden zijn er ontelbaar en in de authentieke dorpjes heerst nog een rust en wordt je gastvrij onthaalt. In de herfst is het hier een eldorado. Door de ontelbare kastanjebomen, beuken-, naald- en lariksbomen is de diversietijd aan herfstkleuren hier ongekend . Het weide landschap gooit daar nog een schepje bovenop. En dan te bedenken dat je op heldere dagen ook nog om je heen de Dolomieten ziet (de Seiser Alm in het Oosten en de Dolomiti di Brenta en Adamello in het Westen), maakt het helemaal een feest.

Thuis voelen op vakantie

De gastvrijheid, hartelijkheid, de sfeer en dit gebied laten een onuitwisbare indruk op me achter. Oké ik geef toe: het is herfst, geen hoogseizoen taferelen, maar wat is het hier genieten. De rust die de mensen uitstralen, de bergen en de vele vergezichten, hier valt zoveel te zien en te doen. En dat met het décor van de herfst: Ik heb een nieuw vakantieseizoen ontdekten. Én een regio waar ik me thuis voel! Precies, dát gevoel. Ah, dat is het!

Absoluut een streek om te onthouden en aan je bucketlist toe te voegen!

Bucketlist

Er valt nog veel meer te ontdekken in deze streek in Noord-Italië, waar je een mix van Oostenrijkse en Italiaanse invloeden ziet, proeft en beleeft.

Wat dacht je van:

De stad Meran en haar ‘Therme Meran’ meran.eu / www.thermemeran.it
het kasteel Schloss Tirol en haar uitzicht in Dorf Tirol schlosstirol.it
Wil je een nog weidser uitzicht? Stap dan in de kabelbaan naar ‘Meran 2000’ meran2000.com
Seiser Alm (de grootste bergweide (Alm) van Europa; een wandel en wintersport walhalla) seiseralm.it
Schnalstal (met de Schnalstaler Gletscherbahnen, het hoogstgelegen station in Zuid-Tirol schnalstal.it

Events (oktober/november)

Events (oktober/november)

De keuze is enorm, te veel om hier te benoemen, daarom enkele suggesties:

www.eppan.com :

Kastanien-workshop in der Backstube in St. Michael
Weinbergwandering nach Schloss Moos
Fackelwanderung auf Burg Boymont un Burg Hocheppan

www.jenesien.net :

“Kastanienwochen” in Jenesien

www.visitlana.com

Brauereiführung und Verkostung, Buschenschank Pfefferlechner
Kastaniengenusss in Lana, Ma-Za van 16.00-19.00, Kastanienbauer Hans Laimer

Restaurants in Tirolersfeer

Absolute aanraders zijn:

Pfefferlechner, (Lana) www.pfefferlechner.it

Gasthof Schwarzer Adler, (Andrian) www.schwarzeradler-andrian.net

The Grill House Südtirol, (Eppan an der Weinstraße) www.golfcountry.it

Gasthof zum Hirschen, (Jenesien) www.hirschenwirt.at

Overnachten

Tijdens deze reis overnachtte ik in het levendige Lana in Landhaus am Gries én op een idyllische plek, midden tussen de wijgaarden en appelbomen bij Weingut Donà, in Eppan an der Weinstraße. Twee absolute aanraders.

Bereikbaarheid

Zuid-Tirol is eenvoudig vanuit Nederland te bereiken. Met de auto, vanaf de grens bij Arnhem in slechts 949km, via de Brennerpas of de Resschenpas. En heb je de tijd, rij dan vooral via de Timmelsjoch. Vliegen kan op Innsbruck, Verona, Bergamo of Milaan. Of zelfs via Turijn met een binnenlandse vlucht op Bolzano.

Monique Donkersloot

– Blog TravelRebel –

0 reacties

← Vorige Volgende →

Vrijblijvend advies

Heb jij je accommodatie online goed zichtbaar?
Laat je vrijblijvend adviseren.

info@moodsbymonique.nl
+31652096094